sábado, 27 de septiembre de 2014

Asomada al lado oscuro: "La condesa sangrienta" de Alejandra Pizarnik e "Historia de O", "Regreso a Roissy" de Pauline Reage

"La condesa sangrienta" de Alejandra Pizarnik e ilustrado por Santiago Caruso.

Este libro escrito por la poetisa Ajejandra Pizarnik, cuenta de forma breve y poética, algo de la historia de Erzébet Bathory o Elisabeth Bathory, más conocida como la condesa sangrienta.

Nos va describiendo los macabros asesinatos realizados a jovencitas, las torturas y el disfrute que procuraba a la condesa tanto si sólo observaba, como si formaba parte de ésto. La forma de contarlo hace gran hincapié en la estética, en la puesta en escena, en la oscura y fascinante belleza, a pesar de lo cruento y horrible del contexto. La condesa Erzébet Bathory, nos explica, que proviene de una familia donde eran muy comunes los matrimonios entre parientes, con lo cual, hay varios casos de anomalías. Se nos pone así en contexto, el horror en el que vive, su mente malvada, retorcida y fuera de toda contención. Si tenemos en cuenta la época y su posición, vemos mucho más fácil su modo de vida, al ser dueña y señora de muchas de estas muchachas que podía tratar como posesiones y a las que se veía con legitimidad para hacerles lo que se les antojara. Se nos muestra también la obsesión que tenía por la juventud, la relación con la brujería y la magia negra, cualquier método era el adecuado para conseguir sus fines. Alejandra, por medio de pinceladas, plagadas de su triste y oscuro sentido poético, nos muestra un buen retrato de la condesa, de su fría presencia, de su crueldad, de sus posibles motivaciones.

Las ilustraciones de Santiago Caruso, son una preciosa y macabra representación del texto de Alejandra, mostrándonos la oscuridad, depravación del mundo creado en torno a la Condesa.

La condesa con su vestido blanco recibe la sangre de una doncella, buscando el contraste entre rojo y blanco.
Un libro imprescindible si sentís curiosidad por esta personalidad histórica, todo un lujo, relatado con la sensibilidad de Alejandra Pizarnik.


"Historia de O", "Regreso a Roissy" de Pauline Reage.



"Historia de O" y "Regreso a Roissy" son dos libros que forman una sola historia, aunque "Regreso a Roissy" se presente como una segunda parte, en realidad sería como el último capítulo de "Historia de O", pero no se publicaron conjuntamente porque dicho en palabras de la propia autora:

«Las páginas que siguen», escribe la propia Pauline Réage en la nota que antecede a este Retorno a Roissy, «son una continuación de la Historia de O. En ellas se propone deliberadamente la degradación, y por tanto, nunca podrían haberse integrado en la novela».

Estas novelas, han sido escritas con un pseudónimo, Pauline Réage, la verdadera identidad de la autora había sido un misterio, hasta que en 1994, Anne Declos, intelectual y escritora francesa, confesó haber escrito estas novelas, tal como en el propio prólogo cuentan su amante Jean Paulhan y la misma autora, la historia la escribió en principio sin ánimo de ser publicada, para disfrute de su amante, ella misma recalca que lo escrito son puras fantasías.

Las novelas, nos hablan de O, una fotógrafa parisina que es conducida a un castillo, que sería la sede de una sociedad secreta o club, donde su amante la entrega para que que la eduquen como esclava sumisa. Al comienzo de la novela, por lo menos a menos mí me paso, no dejan muy claro si todo esto es consentido o no, es bastante ambiguo. Así que en esta parte de la novela yo sentí bastante angustia, una sensación incómoda por la forma de ultrajarla. No es hasta que su amante la saca de este castillo, como perteneciente a esta sociedad, hasta que no se empieza a desarrollar realmente toda la historia y conocer realmente a la protagonista, conocemos más de su pasado, de sus gustos, su forma de ser y entonces sabemos que todo su sometimiento, todo lo que realiza lo hace convencida. Se siente como si estuvieran haciendo de ella alguien más fuerte y mejor, con más valor, se siente agusto siendo propiedad de alguien. Aunque todo esto es muy relativo.

Me han gustado estas novelas porque a pesar de todo lo que nos narra, en especial "Historia de O", lo hace en cierto modo de una forma elegante, bella, nada soez, ni ordinaria. Y tal como va avanzando la historia incluso te muestran sus motivaciones, como siente todo este proceso que narrado de otra forma sería grotesco, cruel y humillante. En O, se ve como acata la sumisión con placer y devoción (yo no puedo entenderlo, pero la magia de la novela es que hace que acabes por no censurarla). "Regreso a Roissy" si es un punto y aparte, todo el juego velado y el misterio se muestra de otro modo, más cruel, más humillante, incluso el estilo es más duro y no tan sutil.

En resumen diré, que empecé sufriendo con esta historia, pero a la vez que avanzada me fue absorviendo más, me pareció fascinante, hipnótica en cierto modo. A si "Historia de O" es una historia de amor, como he visto calificarla en otros lugares, yo diría que no, es una historia de una forma diferente de concebir las relaciones sexuales, las parejas, pero yo no podría definir esto como amor, para mí es incocebible asimilar al amor una relación en la que en primer lugar uno tiene poder sobre el otro, es su "dueño" y en segundo lugar, no entiendo una relación de amor en la que te entreguen a otras personas y tu pareja pueda gozar de esa entrega.

 Estas novelas y la visión que se tiene de ellas podría generar múltiples debates y puntos de vista diferentes, es una novela compleja y difícil de asimilar, dado el delicado tema que toca.


¿Y vosotros habéis leído alguna de estas tres controvertidas y polémicas novelas? ¿Qué opinión tenéis de ellas?

martes, 23 de septiembre de 2014

"El umbral de la noche".-Stephen King


Portada de la época en la que leí el libro por primera vez

Alternando la lectura con "Cuentos de amor, de locura y de muerte" de Horacio Quiroga, he estado leyendo este también libro de cuentos de Stephen King. Aunque lo cierto es que en realidad ha sido una relectura, este libro lo leí hace mucho tiempo, no recuerdo muy bien cuántos años tendría, quizá sobre doce o trece. Este libro tiene para mí una historia. Cuando yo era pequeña no soportaba las películas, ni nada, que tuviera que ver con el terror, me asustaba demasiado, me pasaba noches en vela acurrucada en la cama escuchando los múltiples sonidos que había en la casa de mis padres, que es muy antigua y está situada en una aldea. Así pues situémonos, una casa antigua, grande, dividida a la mitad (esto ocurre a veces en repartos de herencias), la otra mitad no está habitada y está deteriorada por ella campan a sus anchas roedores varios, pájaros, gatos, ...Mi habitación estaba pegada a esa mitad de la casa y eso hacía que escuchara muchos ruídos adicionales a los que ya de por sí se oyen en las casas antiguas. La casa además está cerca de un cementerio, cuántas veces en mi hiperactiva imaginación se me aparecía una escena de película de zombies arrastrándose fuera del cementerio y dirigiéndose a por mí. Si a eso sumamos otros dos factores, que son la cantidad de cuentos terroríficos que se contaban cuando los vecinos venían a cenar por haber ayudado a tareas agrícolas, tales como recogida de la hierba, la matanza,... Y la oscuridad en la que vivíamos (no tuvimos alumbrado público hasta que yo tenía aproximadamente doce o trece años). El caso es que yo tenía ya bastante material para mis terrores sin acudir al cine o literatura de terror, en cambio había otros miembros de mi familia que si disfrutaban bien viendo películas (teniendo en cuenta que sólo teníamos una televisión y en aquellas épocas no había muchos canales, así que tenía que acabar viéndolas, o esconderme detrás de un libro o comic mientras las veían o marcharme a mi habitación desde donde de todas formas oía los gritos caracteríscos de estas películas), o leyendo libros, especificamente de Stephen King, los cuales por supuesto yo no tenía por qué leer.
Cuando leí este libro por primera vez, todavía era bastante asustadiza, no fue hasta años después cuando empecé a entusiasmarme por el terror. Y con curiosidad, como si se tratara de algo prohibido y dañino, empecé a leer "Los misterios del gusano", el cuento que provocó que quisiera leer el libro, puesto que me horrorizó (en el buen sentido), me hizo temblar, pero a la vez hizo que quisiera leer más y al final terminé leyendo poco a poco todo el libro. Esa fue mi primera vez con un libro de terror, y mi primera vez con Stephen King, con quien, por cierto, no repitiría hasta unos ocho años después con "Carrie".
Volver a leer este libro ha sido volver a vivir una parte de mi pasado, y la sensación ha sido totalmente diferente, ya no me han aterrado tanto, pero me he dado cuenta de la gran calidad que tienen muchos de estos cuentos, no me extraña que digan de él que es el mejor libro de relatos de Stephen King.

Stephen King, nacido en Portland, Maine en 1947. Qué puedo decir de Stephen King, por derecho uno de los más famosos escritores de terror, con un montón de obras adaptadas al cine, clásicos ya del cine de terror. Aunque en ocasiones también ha escrito obras no relacionadas con el terror, por poner un ejemplo, una novela suya de fantasía que he leído hace ya algunos añitos, "Los ojos del dragón".

Opinión

Me ha encantado leer de nuevo este libro, con ojos diferentes y corazón menos impresionable, en estos cuentos terminados con suspense y dejándonos en vilo, se ve la maestría de Stephen King para el terror, haciéndonos enfrentar a nuestros peores miedos, esos que nos acompañan desde la infancia, haciéndonos mirar detrás de cada puerta, debajo de la cama o chillar en la oscuridad (esto ya no lo hago,¿ eh?)

Para mí los mejores los cuentos son los siguientes:

"Los misterios del gusano": el cuento que me hizo leer este libro por primera vez y el que me hizo recordar este libro y volver leerlo. No puedo explicar porque despierta tanta fascinación en mí, porque me hace leerlo con avidez y a la vez sentir como se eriza el vello de mi piel a medida que el relato va avanzando in crecendo. Está inspirado en la idea de libro "De Vermiis Mysteriis", que aparece en los " Mitos de Chutlu".

"El último turno": un relato inquietante en el subsuelo, definitivamente grimoso, que hace pasar un mal rato.

"Soy la puerta": o que podemos encontrar en el espacio exterior, es un relato angustiante sobre la pérdida de control sobre uno mismo.

"La trituradora": un tema que parece gustarle a Stephen King, objetos inanimados con voluntad propia, un relato sangriento y terrorífico.

"El coco": ¿y si de verdad hubiese algo dentro del armario? un relato en el que no se distingue locura de realidad.

"Materia gris": un relato bastante asqueroso, lleno de suspense, en el que se nos muestra los efectos de consumir algo en mal estado.

"Sé lo que necesitas": no es un relato especialmente terrorífico, pero si tiene un gran dominio del suspense y nos hace preguntarnos si realmente puede exisitir alguien que realmente puede saber lo que queremos en cualquier momento.

"Los chicos del maíz": relato que ha sido adaptado en la famosa película, decir que aunque no es exactamente igual, sí guarda bastante parecido con la película de Chico Ibáñez Serrador, "¿Quién puede matar un niño?" anterior a la publicación de este cuento. Una película escalofriante que os recomiendo desde aquí si no la habéis visto.


"Un trago de despedida": relato situado en Jerusalem's Lot o Salem's Lot, al igual que la famosa novela que también ha dado lugar una adaptación cinematográfica. Un relato de vampiros.

"La mujer de la habitación": el relato menos terrorífico, pero no por menos menos escalofriante, una historia muy triste real sobre la enfermedad de una persona querida.

En resumen, os recomiendo este compendio de relatos para pasarlo muy bien o muy mal, depende por donde se mire, el talento para el horror de Stephen King concentrado en pequeñas joyas.




"Cuentos de amor, de locura y de muerte".-Horacio Quiroga.

Terminado el quinto libro del reto propuesto por el blog Kindlegarten "12 autores iberoamericanos". Había incluído este libro de cuentos de Horacio Quiroga, sobre todo porque contenía un cuento que ya conocía y que me gusta bastante "El almohadón de plumas", pero me he encontrado una obra bastante irregular.
Horacio Quiroga, es un escritor uruguayo (Uruguay 1878-Argentina 1937), conocido especialmente por sus cuentos, y esto le supuso comparaciones por temática, con Edgar Allan Poe. Sería por su trágica vida, por lo que problabemente se siente cómodo en cuentos desasosegantes y con ciertos toques de terror, de hecho para mí los mejores.
Horacio Quiroga
Sinopsis

En este libro como su propio nombre indica, se encuentran variedad de cuentos cuya temática oscila entre el amor, la locura y la muerte, algunos cuentos tocan solamente una de estas temáticas y en otros, podría decirse que son un compendio de estos tres temas.

Opinión

Este libro me ha parecido muy irregular, hay cuentos que he disfrutado muchísimo y otros que para mí han sido un suplicio. Para mí los mejores relatos con diferencia son "El almohadón de plumas" y "La gallina degollada" claros ejemplos de cuentos terroríficos impecables que le hacen merecer las comparaciones con Edgar Allan Poe. Cuentos bastante buenos que son sobre todo de amor, serían "Una estación de amor", "La muerte de Isolda" y "La meningitis y su sombra", relatos también de bastante buena calidad que nos hablan de amores atormentados e intensos. Otros cuentos de menor calidad, pero que hacen pasar un bastante buen rato serían "El solitario", "Los buques suicidantes" y "Nuestro primer cigarro". El resto de cuentos para mí pasaron sin pena ni gloria, siendo alguno de ellos verdaderamente insufribles "A la deriva", "La insolación", "El alambre de púa", "Los Mensú", "Yaguai", "Los pescadores de vigas" y "La miel silvestre". Es curioso el contraste tan desigual entre los diferentes cuentos que me hace tan complicado evaluar de forma concreta su obra, puesto que he pasado del gozo al aburrimiento demasiadas veces.

martes, 2 de septiembre de 2014

"Crímenes Exquisitos".-Vicente Garrido y Nieves Abarca

Terminado el quinto libro del reto "12 novelas negras", en este caso una extensa novela novela escrita a cuatro manos, el criminólogo Vicente Garrido y la periodista e historiadora Nieves Abarca. Aunque no terminaré en el plazo establecido este reto, ni el propuesto por Kindlegarten "12 autores iberoamericanos" si los voy a terminar, porque estoy disfrutando mucho de los libros seleccionados.
"Crímenes exquisitos" me ha gustado, es una novela interesante y fácil de leer a pesar de su extensión, aunque aún así, la experencia no ha sido satisfactoria al 100% como explicaré.
Vicente Garrido, es un criminólogo y psicólogo valenciano, nacido en 1958. Ha colaborado con la policía realizando perfiles criminológicos como en el caso de Joaquín Ferrándiz, "el depredador de Castellón". Ha colaborado también con Naciones Unidas.  Sobre todo ha escrito libros y artículos especializados sobre psicología y criminología. Esta es su primera novela, que tiene su continuación en "Martyrium", escrita también junto a Nieves Abarca, donde vuelven a retomar las aventuras de la inspectora Valentina Negro y el crimonólog Javier Sanjuán.

Nieves Abarca, es gallega, nacida en A Coruña en 1968, estudió Historia del Arte y tiene un master en Periodismo, durante unos años trabajó en el cuartel de la Policía Local, ha estudiado un curso de especialista en perfiles criminales, impartido, precisamente por Vicente Garrido. Su primera novela también es "Crímenes Exquísitos" y su continuación "Martyrium".
Vicente Garrido y Nieves Abarca


Sinopsis

En A Coruña, ha sido descubierto el cuerpo sin vida de una joven, Lidia Naveria, en extrañas circunstancias, el cuerpo recrea un famoso cuadro, la Ofelia de Millais, esto será un desafío para policía, que deberá averiguar que tipo de asesino ha sido capaz de un asesinato de ese calibre. La inspectora Valentina Negro, junto al famoso criminólogo, Javier Sanjuán, llevarán a cabo una intensa investigación para resolver este complicado caso.

Opinión

Cuando elegí esta novela para el reto, la principal razón fue por su sinopsis, por la alusión a la recreación en el asesinato del que parte la novela del cuadro "Ofelia" de Millais, ya que este cuadro me apasiona, es uno de mis cuadros favoritos.
"Ofelia" de Millais

La novela comienza presentándonos a la que será la heroína de la novela, la inspectora Valentina Negro, en el momento en que su vida y su carrera cambia al enfrentarse a un violador que actúaba en Vigo. No es hasta años después cuando comienza la historia que desarrolla la novela, una historia de un asesino en serie llamado, "el Artista", que comienza a actuar en A Coruña, asesinando a un joven llamada Lidia Naveria. Cuando aparece su cuerpo, la policía se conmociona al ver que el asesino ha creado toda una puesta en escena espectacular alrededor de la víctima, todavía darán unas cuantas vueltas antes de descubrir que se trata de una recreación, a modo de perfomance, del cuadro "Ofelia" de Millais. Algo que me resultó curioso y me gustó, es que antes de averiguar el parecido con el cuadro, se hace referencia a un videoclip de la canción "Where the Wild Roses Grow" de Nick Cave y Kilie Minogue, que me pareció precioso y no conocía, me gusta este tipo de descubrimientos en las novelas.

La policía, bajo la petición de Valentina Negro, pedirá la colaboración para la resolución del asesinato del famoso criminólogo Javier Sanjuán, aprovechando que se encuentra en la ciudad para impartir un seminario, y es gracias a éste por lo que la investigación empieza a avanzar.
Lo más sorprendente del asesino es que está operando en más de un país, pues descubren un asesinato de similares características en Whitby (Inglaterra), en este caso recreando la muerte de Lucy Westenra, personaje de "Drácula" de Bram Stocker, con lo que la heroína de la novela, Valentina Negro y Javier Sanjuán, terminarán colaborando con Scotland Yard.
A partir de estos hechos empieza a desarrollarse la novela, a través de unas extensas 800 páginas. En algunos momentos la historia enganchará tanto que es muy fácil perderse en ellas, pero en otros momentos tengo que decir que la novela me ha resultado un poco larga, sobre todo el tramo final, que a mi gusto se hace un poco enrevesado y melodramático. En cambio la parte central de la novela, sobre todo la que transcurre en Londres, me ha parecido muy entretenida.
Lo que más me ha gustado de la novela ha sido la temática, bastante original, el arte y el asesinato unidos (aunque ya he leído otra novela para el reto que tocaba este tema, y que en general me ha gustado más,"Clara y la penumbra" de José Carlos Somoza). También me ha gustado la cantidad de referencias culturales que se citan en la novela. Pero en lo que más destaca la novela es en trazar el perfil del asesino en cada uno de sus asesinatos, en lo que se ve la experencia del criminólogo Vicente Garrido. Además destacaría el reflejo de la sociedad enferma y corrupta actual que tan bien reflejan en el empresario Mendiluce y todo su entorno.
Lo que menos me ha gustado ha sido que a pesar de haber potencial en los principales personajes: Valentina Negro, Javier Sanjuán, la entrometida periodista Lúa Castro, ...para mi no acaban de tener la profundidad que deberían para haberse desarrollado en 800 páginas, es cierto que se presenta una evolución a lo largo de la novela, pero en general, para una novela tan extensa, repito, me parecen demasiado planos. Tampoco me ha acabado de convencer el estilo en el que está escrito la novela, es muy visual y descriptivo, pero le falta la calidad literaria necesaria para considerarla una buena novela, entretenida sí, pero sin más, lo que sí puedo valorar positivamente es la dureza con la que está relatada, conveniente y recomendable en una novela negra decente. Y como ya he mencionado quizá le sobren páginas para contar la historia que nos relata y en algunos momentos decae bastante.
Aún así, es una novela bastante interesante, para pasar el rato y que me alegro de haber leído, es mejor que muchas novelas negras que había intentado leer y que habían hecho que, hasta ahora, no me hubiera animado a leer asiduamente este género.


martes, 5 de agosto de 2014

"Acariciando el cielo".-Fernando M. Cimadevila

Antes de nada quiero agradecer a Fernando Cimadevila y a la editoral Desnivel que me obsequiaran con un ejemplar de esta novela, para mí es todo un honor que Fernando pensara en mí para reseñarla, habiendo leído ya dos novelas suyas de la serie "O mundo secreto de Basilius Hoffman", sabía perfectamente que esta novela no me iba a decepcionar y en efecto ha sido así, me ha encantado, a pesar de su brevedad, o a lo mejor debido a ésta, es muy intensa.



Pero antes de hablar de la novela, me gustaría hablaros un poco de su autor. Fernando M. Cimadevila, es además de escritor, editor de Contos Estraños junto con Tomás Gónzalez Ahola, una editorial de terror, fantasía y ciencia ficción y además posee junto a David Cortizo otra editorial O Fogar das palabras en la que hacen un trabajo de autoedición, para los escritores que prefieran editar sin la intermediación de una editorial. Como escritor Fernando, además de la serie "O mundo secreto de Basilius Hoffman" publicado en Urco Editora, que pronto, además de en gallego, podrá disfrutarse en castellano, catalán y euskera publicado por Sushi Books, ha escrito la serie infantil "As aventuras do Apalapador" de la que ya hay publicados tres volúmenes, con la editorial Contos Estraños . Fuera del ámbito literario, Fernando es además vocalista del grupo gallego Os John Deeres.

Fernando firmando sus libros de Basilius Hoffman en la Feria del Libro de Ourense

"Acariciando el cielo" ha sido finalista del Premio Desnivel de literatura de montaña, viajes y aventuras del año 2014. Se trata de una novela que a simple vista parece abarcar un tema muy específico, como es la literatura de montaña, más propia de un público especializado, pero una vez el lector se va introducciendo en la novela se encuentra más con una novela de aventuras e intriga, con la temática de la escalada y montaña de fondo.

Un triunfador agente de bolsa, sin escrúpulos, de la noche a la mañana lo pierde todo (su trabajo, su estatus, su novia) con la caída de Lehman Brothers,así que, regresa a su hogar, a sus raíces, a Galicia, concretamente, a Peña Trevinca. Una vez allí ha de intentar recuperar la confianza de su padre al que no había visto desde  hacía algo más de dos años, después de una pelea tras la muerte de su hermano Ernesto. También ha de enfrentarse a los fantasmas de la culpa, intentando comprender los últimos días de la vida de su hermano, en los que realizó el viaje de sus sueños para enfrentarse a la escalada el Everest. Revisando entre sus pertenencias enviadas desde el Nepal encuentra su cuaderno de viaje gracias al que descubre que las circunstancias de su muerte no fueron las indicadas en el informe de defunción. Es a partir de aquí cuando comienza una incensante búsqueda con su padre para averiguar la verdadera causa de su muerte que les llevará hasta Nepal.

Si tenéis la oportunidad de tener esta novela en vuestras manos y leer el prólogo os aseguro que ya no querréis parar de leer, es aquí dónde se concentra la esencia de la novela, esa idea que late de fondo en esta hermosa historia. A pesar de no ser ni el idioma, ni el género habitual de Fernando, "Acariciando el cielo" no deja de estar escrita con esa delicadeza característica suya, esa elección de palabras con sumo cuidado para transmitirnos los sentimientos de los personajes con intensidad. Para mí, no es solamente una novela que se lee con  facilidad, que engancha y nos mantiene pegados a sus páginas, lo que yo resaltaría es la gran construcción de los personajes, su carácter, sus motivaciones, su forma de sentir, es lo que más me arrastra a seguirlos en su aventura, a sentirme más cerca de ellos, identificarme con esa fuerza interior que les hace seguir para alcanzar lo que quieren: un sueño, una búsqueda de la verdad, ... Conseguir que se les acompañe aguantando la respiración, emocionándonos con cada paso, sufrimiento, descubrimiento, encontrando por el camino sentimientos y emociones que les cambiarán, y en cierto modo que nos cambiarán con ellos.
Está muy bien plasmado el carácter del narrador, hacia quien sentiremos rechazo al principio y con quien nos iremos identificado más y comprendiendo una vez le vayamos conociendo, recordando con él su pasado, y acompañándole en ese viaje que tanto le hará evolucionar. El retrato del padre, totalmente acertado, de ese carácter tan gallego, sobre todo de las personas mayores que viven en las aldeas, desconfiados y algo rudos, pero con un gran corazón y una gran sensibilidad. La descripción de Ernesto, a quien conoceremos a través de su cuaderno de viaje y a través de los demás personajes, su hermano, su padre y las personas que ha conocido en su viaje a Nepal, el nombre que más se repetirá a lo largo de la novela y que parece, de forma indirecta, el protagonista. De hecho es curioso, pero en ningún momento conocemos el nombre del narrador, ni el de su padre.
Se trata con mucho mimo también, las descripciones de los paisajes, ese paisaje de montaña, en primer lugar de Peña Trevinca y después del Everest, la montaña como un personaje más que adquiere un papel muy importante en esta historia, como un peligroso ser mítico al que han de enfrentarse.
También quiero resaltar la acertada inclusión del cuaderno de viaje de Ernesto, que cuando es descubierto por el narrador, me recuerda a esas clásicas novelas en las que el protagonista encuentra un libro/diario/cartas,... que hacen que se sumerja en algún tipo de aventura. Además es una forma más precisa de darnos a conocer a Ernesto, sus sentimientos y pensamientos y nos va introduciendo en el ambiente de Nepal en el que después nos surgiremos de lleno.
Me ha parecido, aunque yo no entiendo nada de este tema y no puedo evaluarlo correctamente, que es una novela bien documentada, y me ha resultado muy interesante conocer más sobre el mundo del motañismo y en especial el proceso que deben seguir los alpinistas para las escaladas de gran altitud, como el Everest, ese proceso de adaptación poco a poco, a la altura, no tenía ni idea del gran peligro que corrían y del tiempo que tienen que emplear para realizarlo.
Debo destacar la capacidad de trasladarnos a Nepal, con su descripción de paisajes, modo de vida, personas a pesar de que Fernando, no ha estado nunca allí.
Y por último quisiera hablar de una serie de curiosidades sobre la novela de las que ha hablado en la magnífica entrevista que le han relizado en el programa de Radio Obradoiro, O Sombreiro de Merlín, que os dejo aquí para que podáis escucharla a partir del mínuto 27:30:

http://www.ivoox.com/maria-eiras-mareiras-spazo-arte-e-audios-mp3_rf_3174063_1.html

Esta novela ha sido inspirada por los comics japoneses "La cumbre de los dioses"de Yumemakura Baku y Jiro Taniguchi, después de su lectura, a Fernando le fue interesando más este tema, sobre el que investigó y así nació esta historia, fue entonces cuando buscó una editorial que pudiese estar interesada en publicarla y así encontró a Desnivel, que no sólo publicaba novelas de esta temática, sino que tenía el Premio de litertura de montaña, viajes y aventura, al que se presentó y del que quedó finalista.

Sus principales fuentes de documentación han sido sobre todo cuadernos de viaje reales, documentales y libros técnicos sobre esta temática, intentando buscar una información que se pudiera adaptar de forma precisa a su historia.

La parte ambientada en Peña Trevinca, podríamos decir, que en parte está inspirada en la propia experiencia del autor, a dónde había ido a realizar trekking con unos amigos.



martes, 25 de marzo de 2014

"Muerte de una heroína roja" de Qiu Xiaolong

He terminado el cuarto título del reto 12 novelas negras, que me había propuesto porque no leía mucho este género, la verdad es que pocas veces me llamaban la atención este tipo de novelas y con este reto estoy descubriendo novelas que me han gustado bastante. En este caso además es la primera vez, que yo recuerde, que leo una novela ambientada en una China actual, puesto que se sitúa en los años 90.


Qiu Xiaolong es un escritor chino, aunque nacido en Shanghai se traslada a Estados Unidos en el año 1988, a Missouri, donde imparte clases en la Universidad. Es también poeta y traduce poesía china al inglés y también ha traducido al chino a Joyce, Faulkner,... Pero por lo que es más conocido es por su serie de novelas políciacas protagonizadas por el inspector jefe Chen Chao, entre las que se encuentran además de la que hoy reseño, "Visado para Shanghai", "Seda Roja", "El caso Mao", "El crimen del lago" y "El enigma de China".
Qiu Xiaolong


Sinopsis

El recién ascendindo inspector jefe de asuntos especiales Chen Chao ha de enfrentarse al asesinato de una mujer que ha aparecido muerta en un canal, aunque al principio no son capaces de identificar el cadaver acaban averiguando que se trata de una famosa trabajadora modelo del Partido que trabaja en unos grandes almanecenes. Con ayuda del subinspector Yu, deberá descubrir al asesino y el motivo de tan cruel y cruento asesinato.

Opinión

Me ha gustado bastante esta novela, me ha gustado la construcción del protagonista Chen Chao, quien además de inspector jefe de policía, es traductor de novela negra al chino y poeta, en esto se nota la influencia del escritor, su pasión por la poesía y poetas chinos, su visión poética de la realidad. Además otro añadido es la radiografía de la China de los años 90, su política de empleo, de vivienda, el modo de vida, la importancia de la política y el Partido, la forma en la que éste puede marcar las relaciones personales de la gente vinculada a él. Descubrimos en esta novela la dualidad entre la personalidad pública y privada de ciertas personas y sobre todo lo difícil que se nos muestra la vida para los ciudadanos chinos que han de vivir con serias restricciones. Se nos habla de Revolución Cultural de 1966 y sus consecuencias. En resumen, me ha parecido muy interesante la novela por la construcción de sus personajes, no sólo Chen Chao, sino también el subinspector Yu que tiene una historia muy interesante; y por el reflejo político y social de la China de Deng Xiaoping. Os recomiendo esta novela si además de una novela negra queréis conocer un poco de China, su política y su cultura.


lunes, 24 de marzo de 2014

"As crónicas de Bran: A revolta dos mestres" de Xosé Duncán



Este libro es la primera parte de una trilogía fantástica "As crónicas de Bran" que está formada por “A revolta dos Mestres”, “As portas de Awn” (ya a la venta) y un tercer libro en el que el autor está trabajando actualmente. Además también se relaciona con varios relatos escrito por el autor en la colección de Contos Estraños, como son “O ollo do Corvo”, “Ás bágoas de Neixón” e “Os últimos de Landeiras”.

Xosé Duncan en una presentación

La novela, como el propio nombre de la trilogía indica, nos cuenta la historia de Bran, aunque no se podría decir exactamente que es el protagonista principal, es, digamos el personaje a través del cual podemos seguir la trama, a través del cual conocemos a una serie de personajes y lugares. De cierto modo se nos presenta aquí un típico conflicto de las novelas de fantasía épica como es la lucha entre el bien y el mal, aunque en otros aspectos no es que digamos una novela de fantasía épica en sentido estricto y mucho menos típica. “A revolta dos Mestres” tiene parte de fantasía, pero también tiene cierta dosis de aventura y terror. Tiene personajes que beben de la fantasía más épica como orcos, trolls, magos, dragones,…, pero también hay otros más mitológicos como dioses, nos encontramos a seres diabólicos y también, y esto es uno de los puntos más fuertes de este libro, con personajes que resultan más indefinidos y más difíciles de catalogar.
En esta novela se contraponen dos mundos:
El primero es un mundo de orden, de clases sociales, de poder tiránico, en el que se acaba produciendo una revuelta. Es un mundo subterráneo, oscuro, rígido. Este mundo es Elawei.
El segundo es un mundo de libertad, de igualdad. Es un mundo al aire libre, lleno de campos verdes, mar, aire fresco, sonrisas, unidad. Este mundo sería As Terras de Alba. Un mundo que recuerda mucho a la tierra del autor y la mía misma que es Galicia.
A través de estos dos mundos tan diferentes son por los que Bran transitará en esta novela e irán marcando su evolución, después de una vida sin conocer nada más que la oscuridad y la tiranía viajará hacia la luz y la libertad, y emprenderá una lucha cruenta por conservarlas.
Pero esta novela, como ya he dicho, no sólo tiene como personaje importante a Bran, conoceremos en ella unos actores importantes en la trama como son los maestros, como el propio título nos indica, que como veremos tendrán un carácter muy ambiguo, y a veces no sabremos muy bien que pensar de ellos manteniéndonos en vilo toda la novela. También es un personaje muy fundamental el Forjador (padre de Bran y gobernante de Elawei), su reina consorte; Nash, que había sido elegido para ser sucesor del Forjador durante un tiempo; Dagda, druida de los pictos; Eidlynn, una muchacha picta y en el lado opuesto, las fuerzas oscuras que intentarán sembrar el caos y la lucha en estos mundos dirigidas por Donn y comandadas por Lord Daru.
Como primer libro de la trilogía nos presenta los actores principales y nos presenta un conflicto no resuelto, pues el final es muy abierto y nos mantiene expectantes para la próxima entrega que tendremos la suerte de leer próximamente.

Xosé Duncan, además de escribir esta trilogía y los relatos relacionados con ella en la editorial Contos Estraños, escribió el relato “Branco Nadal” y el microrrelato “A mensaxe” también en Contos Estraños, además de escribir, dibujar y editar en "Sombras no berce" (autoedición) y escribir un relato en "Contos no nicho" de Urco Editora.
Ahora vamos a dejar que el autor nos hable de él y de su novela a través de preguntas que han hecho sus lectores a través de Facebook, y de preguntas que le he propuesto yo misma:

José María Picón:
-Defínete cunha soa palabra (Defínete con solo una palabra)
Visceral
-Cal consideras que é a túa maior influencia? (¿Cuál consideras que es tu mayor influencia?)
Gustaríame pensar que son os escritores como Stevenson, Wells e Poe, aqueles que poñen o foco no dramatismo e a psique dos personaxes máis que na propia historia. Sempre me encheron caracteres como o de John Silver ou Griffin, atormentados pola súa propia natureza e facendo o mal como única saída a existencia que lles tocou vivir.(Me gustaría pensar que son los escritores como Stevenson, Wells y Poe, aquellos que ponen el foco en el dramatismo y la psique de los personajes más que en la propia historia. Siempre me llenaron caracteres como el de John Silver o Grffin, atormentados por su propia naturaleza y haciendo el mal como única salida a la existencia que les tocó vivir)

Vanesa Santiago:
-Qué teñen de especial os corvos? (¿Qué tienen de especial los cuervos?)
O corvo apareceu na miña vida no 2010 cando cheguei a tocar fondo e todo o que quedaba por diante semellaba escuro e carente de sentido. Esa fermosa ave negra é para min o símbolo da resurrección, o navegante entre o mundo dos vivos e os mortos, un mensaxeiro que porta unha misiva para cada un de nós e que tan só temos que saber escoitar. Converteuse no meu tótem, na imaxe que me axuda a tirar para diante cada mañá. (El cuervo aparece en mi vida en el 2010 cuando llegué a tocar fondo y todo lo que me quedaba por delante parecía oscuro y carente de sentido. Esa hermosa ave negra es para mí el símbolo de la resurrección, el navegante entre el mundo de los vivos y los muertos, un mensajero que porta una misiva para cada uno de nosotros y que tan solo tenemos que saber escurchar. Se convirtió en mi tótem, en la imagen que me ayuda a tirar para delante cada mañana)

Erica Couto:
- Que parámetros sigues para a creación dun relato ou novela? Partes dun esquema preestablecido, ou escribes sen ter claro cal será a resolución do conto ou da novela? Precisas saber desde o principio do proceso creativo como rematará a historia? (¿Qué parámetros sigues para la creación de un relato o novela? ¿Partes de un esquema prestablecido,  o escribes sin tener claro cual será la resolución del cuento o de la novela? ¿Necesitas saber desde el principio del proceso creativo como acabará la historia?)
Sempre teño claro a historia principal ou, cando menos, o detonante. No caso do primeiro volume d'As Crónicas de Bran non tiña preestablecido nin o final nin o enlace entre a revolta e os seguintes capítulos. Debo admitir que nese libro leváronme (máis ben arrastráronme) os personaxes. Si que é certo que, a partires de aí, o segundo libro forzoume a deseñar unha estrutura máis definida e xa tiña un final probable cando comecei a escribilo, aínda que non foi o que escribín finalmente, parecíase moito. Sen embargo, se falo de relatos, case nunca marco o final. Non sei, hai algo que me atrae de comezar unha historia e gozala como se fose un lector, sen saber como vai rematar. O que si que me obrigo, para que todo teña coherencia e sentido, é ter moi claro a personalidade e motivacións dos protagonistas. Deste xeito axúdanme a levar a trama dunha maneira natural e fluída.(Siempre tengo claro la historia principal o, por lo menos, el detonante. En el caso del primer volumen de “As Crónicas de Bran” no tenía prestablecido ni el final ni el enclace entre la revuelta y los siguientes capítulos. Debo admitir que en este libro me llevaron (más bien me arrastraron) los personajes. Sí que es cierto que, a partir de ahí, el segundo libro me forzó a diseñar una estructura más definida y ya tenía un final probable cuando empecé a escribirlo, aunque no fue lo que escribí finalmente se parecía mucho. Sin embargo, si hablo de relatos, casi nunca marco el final. No sé, hay algo que me atrae de empezar una historia y gozarla como si fuese un lector, sin saber como va a acabar. Lo que si me obligo, para que todo tenga coherencia y sentido, es tener muy clara la personalidad y motividaciones de los protagonistas. De esta forma me ayuda a llevar la trama de una manera natural y fluída.

-Cales son os teus hábitos de escritor? Cantas horas escribes ó día? Tes un espacio/cuarto propio, persoal e intransferible, para escribir? (¿Cuáles son tus hábitos de escritor? ¿Cuántas horas escribes al día? ¿Tienes un espacio/cuarto propio, personal e intransferible, para escribir)
Son moi maniático. Non comezo a escribir ata que sei que lle vou poder adicar unhas horas determinadas cada día durante o tempo que me leve rematar a obra. Teño que ter unha idea que me enganche e, desde ese concepto, penso nas sucesivas secuencias, como se fose unha película. Cando decido escribir algo, deseño un plan de traballo de unhas dúas ou tres horas ao día. Teño que sentarme no meu portátil na sala, no mesmo sitio, levantarme de cando en vez a botar un cigarro e beber unha birra para imaxinarme as escenas (cando tecleo as cousas teñen que saír libremente, sen atrancos). E non vou dicir máis que senón respondo á seguinte pregunta ;-) (Soy muy maniático. No comienzo a escribir hasta que sé que le voy a poder dedicar unas horas determinadas cada día durante el tiempo que me lleve acabar la obra. Tengo que tener una idea que me enganche y, desde ese concepto, pienso en las sucesivas secuencias, como si fuese una película. Cuando decido escribir algo, diseño un plan de trabajo de unas dos o tres horas al día. Tengo que sentar en mi portátil en la sala, en el mismo sitio, levantarme de vez en cuando a fumarme un cigarrillo y beber una cerveza para imaginarme las escenas-cuando tecleo las cosas tienen que salir libremente, sin atrancos-. Y no voy a decir más que sino respondo a la siguiente pregunta)

Manuel Ángel Gayoso:
- Cal é o teu método para escribir? (¿Cuál es tu método para escribir?)
Fumo un cigarro sentado fronte a xanela da sala. Desde ela podo ver o monte que hai fronte a miña casa e un bo anaco de ceo (case sempre ateigado de nubes e polo que cruzan algúns corvos). Visualizo na miña cabeza o capítulo que quero escribir e, segundo como sexa, escollo a música que mellor o pode ambientar. Séntome no sofá, colócome os cascos e poño música no portátil. Cando xa estou en situación, encérrome en min mesmo e comezo a desenrolar os fragmentos de imaxes que teño na cabeza. Non pode haber ninguén ao meu redor e son absolutamente intratable. (Fumo un cigarro sentado frente a la ventana de la sala. Desde ella puedo ver el monte que hay frente a mi casa y un buen trozo de cielo -casi siempre lleno de nubes y por el que cruzan algunos cuervos-Visualizo en mi cabeza el capítulo que quiero escribir y, segundo como sea, escojo la música que mejor lo puede ambientar. Me siento en el sofá, me coloco los cascos y pongo música en el portátil. Cuando ya estoy en situación, me encierro en mí mismo y empiezo a desenvolver los fragmentos de imágenes que tengo en la cabeza. No puede haber nadie a mi alrededor y soy absolutamente intratable)

Anna Raven:
 -Hai algún personaxe que sexa unha literarización dunha persoa real do teu entorno? ¿Hay algún personaje que sea una literarización de una persona real de tu entorno?
Practicamente todos, dun xeito ou outro. Gústame “asignar” a cada personaxe de ficción, un ser real porque así asegúrome de manter a coherencia no seu comportamento e reaccións e, incluso ás veces, na súa aparencia física. Se tivera que pór un exemplo, O Solla levaríase o premio gordo. Ese vello acumula a experiencia e personalidade do meu avó (que me criou e morreu cando eu tiña cinco anos), do meu pai (co que non vivín ata que tiña seis anos porque andaba a navegar) e do verdadeiro Solla (un vello da miña aldea que sempre, non sei porque, me pareceu un home con un pasado intenso, duro e marabilloso). (Prácticamente todos, de una manero o de otra. Me gusta “asignar” a cada personaje de ficción, un ser real porque así me aseguro de mantener la coherencia en su comportamiento y reacciones e, incluso a veces, en su apariencia física. Si tuviera que poner un ejemplo, O Solla se llevaría el premio gordo. Ese viejo acumula la experiencia y personalidad de mi abuelo -que me crió y murió cuando yo tenía cinco años-, de mi padre-con el que no viví hasta que tenía seis años porque estaba navegando-y del verdadero Solla-un viejo de mi aldea que siempre, no sé porque, me pareció un hombre con un pasado intenso, duro y maravilloso-)

David Cortizo:
- Cal dos teus personaxes te gustaría ser (e porque)? (¿Cuál de tus personajes te gustaría ser y por qué?)
Esta pregunta é realmente complicada de responder sen spoilear parte (ou toda) a triloxía... Gustaríame ser Curuxa. Porque, a pesares de cometer grandes maldades (coma todos nós, nalgún momento das nosas vidas), mantén un espírito inocente e unha causa xusta na súa alma. (Esta pregunta es realmente complicada de responde sin spoleiar parte-o toda-la trilogía…Me gustaría ser Curuxa. Porque, a pesar de cometer grandes maldades-como todos nosotros, en algún momento de nuestras vidas-,mantiene un espíritu inocente y una causa justa en su alma)

Preguntas mías:
-¿Tienes en mente ya alguna novela o nueva trilogía?
Si. Hai pouco rematei unha novela curta de terror psicolóxico que, se todo vai ben, podería ver a luz durante este ano. Ademais de iso, na cabeza teño unha nova saga de terror con algo de detectives (máis ben investigación), anxos, demos e reliquias de ultramar que aínda estou por decidir se facela en entregas de novelas curtas ou facer un libro algo grande. Ese proxecto penso comezalo este mesmo ano e sentareime en serio con el a partires de Abril. E, tamén hai que dicilo, tal como remata o último volume d'As Crónicas de Bran, no podo negar que me quedan ganas de iniciar, nalgún momento, unha nova triloxía partindo da nova era que vive a Terra de Alba... (Si. Hace poco acabé una novela corta de terror psicológico, que si todo va bien, podría ver la luz durante este año. Además de eso, tengo en la cabeza una nueva saga de terror con algo de detectives-más bien investigación-, ángeles, demonios y reliquias de ultramar que aún estoy por decidir si hacerla en entregas de novelas cortas o hacer un libro algo grande. Ese proyecto pienso empezarlo este mismo año y me sentaré en serio con él a partir de abril. Y, también hay que decirlo, tal como acaba el último volumen de “As Crónicas de Bran”, no puedo negar que me quedan ganas de iniciar, en algún momento, una nueva trilogía partiendo de la nueva era que vive la Tierra de Alba…)

-¿Puede ser que en esta novela hayas tenido alguna influencia del libro “Guardianes de la noche” de Sergei Lukyanenko o la película ambientada en él?
É curioso que me fagas esa pregunta.... XDDDDD Non, en serio, fago a broma porque para esta novela non teño consciencia de estar influenciado por esa novela ni pola trama de fondo mais... si que pode haber similitudes coa nova saga que vou comezar xa que, de algún xeito, tratará sobre a busca de certas reliquias que decidirán cal dos dous bandos se fará co control das almas dos homes... e non podo dicir máis... (Es curioso que me hagas esa pregunta….XDDDD, en serio, hago la broma porque para esta novela no tengo consciencia de estar influenciado por esa novela ni por la trama de fondo, pero … si que puede haber similitudes con la nueva saga que voy a empezar ya que, de alguna forma, tratará sobre la búsqueda de ciertas reliquias que decidirán cual de los dos bandos se hará con el control de las lamas de los hombres… y no puedo decir más…)

-¿Hay algo de ti mismo en esta trilogía?
Todo. Absolutamente todo. As paisaxes son as da miña aldea, as travesías polos montes ou navegando pola ría son as imaxes que se quedaron gravadas na miña mente cando pasaba aqueles intensos veráns en Taragoña e os personaxes compórtanse de un xeito ou outro segundo o estado de ánimo no que me atopaba o día no que escribía os seus capítulos. Así que podemos dicir que todo o bo e o malo que hai nesas páxinas, é todo o que había no meu peito. Supoño que, cando escribimos, todos facemos algo de autoterapia. (Todo. Absolutamente todo. Los paisajes son las de mi aldea, las travesías por los montes o navegando por la ría son las imágenes que se quedaron grabadas en mi mente cuando pasaba aquellos intensos veranos en Taragoña y los personajes se comportan de una manera u otra según el estado de ánimo en el que me encontraba el día en el que escribía sus capítulos. Así que podemos decir que todo lo bueno y lo malo que hay en esas páginas, es todo lo que había en mi pecho. Supongo que, cuando escribirnos, todos hacemos algo de autoterapia)

-¿Cómo se te ocurrió la unión de una trilogía fantástica con unos relatos de terror como son los protagonizados por O Solla? ¿Cuándo escribiste el primero de estos relatos “O ollo do Corvo” ya tenías en mente “As Crónicas de Bran?
Non. 'O ollo do Corvo' foi para min unha proba. A constatación de se era capaz de escribir algo que á xente lle gustara ler ou se mellor me adicaba a perder o tempo en algo que fixera menos dano. Tiven a sorte de que Ferny e Tomás confiarán en min e me deran a oportunidade de publicar en Contos Estraños. Ese primeiro relato era a miña particular homenaxe a Poe. Misturaba “O corazón delator”, “O gato negro” e “O corvo”. Do primeiro tomei ese horrible peso de culpa que é capaz de trastornar a un home (no meu caso O Manuel) e facerlle ver a realidade dun xeito deformado e, no relato, como outros lla queren facer ver. Do gato negro collín esa relación de amor-odio que pode haber entre un home e un animal e useina para “pintar” a estraña coexistencia de O Solla e o corvo. Do corvo, obviamente, tomei a figura do meu tótem pero, ademais, quería representar esa vida chea de amargura e sufrimento que queda despois de que perdes aos teus seres queridos, á túa familia. Penso que a primeira idea en firme d'As Crónicas apareceu tras escribir o terceiro relato, 'Os últimos de Landeiras'. Non sei porque pero, sen querelo, na miña cabeza misturáronse os frondosos bosques ateigados de trolls e orcos coas paisaxes da ría e o poderoso bater das escuras ás do corvo. (No. “O ollo do Corvo” fue para mi una prueba. La constatación de si era capaz de escribir algo que a la gente le gustara leer o si mejor me dedicaba a perder el tiempo en algo que hiciera menos daño. Tuve la suerte de que Ferny y Tomás confiaran en mí y me dieran la oportunidad de publicar en Contos Estraños. Ese primer relato era mi particular homenaje a Poe. Mezclaba “El corazón delator”, “El gato negro” y “El cuervo”. Del primero tomé ese horrible peso de la culpa que es capaz de transtonar a un hombre-en mi caso O Manuel- y hacerle ver la realidad de una forma deformada y, en el relato, como otros le quieren hacer ver. Del gato negro cogí esa relación de amor-odio que puede haber entre un hombre y un animal y la usé para “pintar” la extraña coexistencia de O Solla y el cuervo. Del cuervo, obviamente, tomé la figura de mi tótem, pero, además, quería representar esa vida llena de amargura y sufrimiento que queda después de que pierdes a tus seres queridos, a tu familia. Pienso que la primera idea en firme de “As Crónicas de Bran” apareció tras escribir el tercer relato, “Os últimos de Landeiras”. No sé por qué, pero, sin quererlo, en mi cabeza se mezclaron los frondosos llenos de trolls y orcos con los paisajes de la ría y el poderoso batir de las escuras alas del cuervo)

Cierro esta entrevista y aprovecho para dar las gracias a todos los que colaboraron en ella proponiendo preguntas y a Xosé Duncan por el gran trabajo hecho con sus extensas y detalladas respuestas que nos dejan conocerle algo mejor como escritor, si algo es Xosé Duncan es un trabajador incansable e inmensamente creativo como se deja traslucir esta entrevista que espero que os guste tanto como a mí.

miércoles, 8 de enero de 2014

"Historias de hadas para adultos".-Daína Chaviano

He terminado el cuarto libro del reto 12 autores iberoamericanos, en este caso "Historias de hadas para adultos" de Daína Chaviano. Un libro que he elegido por su título sugerente y su preciosa portada y que me ha gustado mucho. Un libro para amantes de la fantasía y ciencia ficción.

Daína Chaviano
La autora de este libro, Daína Chaviano, es una cubana nacida en La Habana en 1957, aunque actualmente reside en Estados Unidos. Es una de las más importantes escritoras en lengua española de literatura fantástica. Recibió el Premio Azorín de Novela en España, en 1998, por la novela "El hombre, la hembra y el hambre". También recibió la medalla de oro en el certamen Florida Book Awards en el año 2007 por la novela "La isla de los amores infinitos", como mejor libro en Lengua Española. Esta novela ha sido además publicada en 25 idiomas y ha sido la novela cubana más traducida.

Sinopsis

Este libro recoge tres relatos. "La granja" es la historia de un hombre que una noche al regresar a su casa, se pierde y será acogido por una familia muy especial. "La dama del ciervo" nos muestra una historia de lucha entre el bien y el mal en forma de mito y "Un hada en el umbral de la Tierra" es una historia de ciencia ficción que nos relata la historia de una madre y su hijo perdidos en un planeta inhabitado.

Opinión

Me ha encantado este libro, sus relatos te transportan a otros lugares, son una hermosa mezcla entre fantasía y ciencia ficción, en especial el segundo y el tercero, ya que el primero es más puramente fantástico.
El primer relato "La granja", bebe de las leyendas artúricas y tiene influencia de autoras que aparecen citados en esta historia como Selma Lagerlöf, Úrsula K. Le Guin, Mary Stewart,... también se nos nombra a reputados escritores de fantasía como Michael Ende o Tolkien. Ya que la biblioteca de los habitantes de esta granja tienen una extensa biblioteca de fantasía y ciencia ficción. De hecho en su estancia, el protagonista se lee "La Trilogía de Merlín" de Mary Stewart. Todo este ambiente fantástico tiene mucha importancia en el desarrollo del relato ya que la familia que acoje al protagonista tiene nombres tan reveladores como Arturo, Morgana, Myrddin,... y guardan un secreto en el granero que cada vez hará que la curiosidad de su invitado sea mayor. Un cuento precioso sobre el poder de la imaginación contra la racionalidad.
"La dama del ciervo", parece un mito, es una historia como se pueden encontrar en tantas y tantas religiones sobre el bien y el mal, el pecado,... se nos muestra un pueblo dividido por una falta que no concemos y que ha sido castigado en el que existe una profecía para redimirse. Este relato también esta poblado de personajes fantásticos tanto malvados como buenos. Al final nos damos cuenta de que la historia es mucho más de lo que parece.
"Un hada en el umbral de la Tierra" es un relato de fantasía, ciencia ficción y parte de terror. Este relato considero que es el mejor de todos, te mantiene pegado a sus páginas haciendo un uso del suspense magistral. Esta historia de soledad en la que una madre y un hijo conviven solos en un planeta desierto esperando que algún día pase una nave para devolverlos a la Tierra.

En resumen, este libro me ha sorprendido gratamente y me ha encantado, lo recomiendo a todos los amantes de la fantasía y la ciencia ficción. Para mí ha sido un placer conocer a esta escritora y tengo muchas ganas de repetir con ella.